Nel so llibrín La obra arquitectónica del Orfanato Minero de Gijón (Fundación José Antonio Girón, Xixón, 1948, s.p.), Luis Moya Blanco mentó la obra del teatru en dos ocasiones.

Na primera, fai la siguiente referencia:

"Tratemos agora del Teatru. (…) La forma escoyida pal de Xixón ye l'avezada pa los teatros, onde se precisen bones condiciones pa oyer y ver, lo mesmo dende una distancia curtia al escenariu que dende la llocalidá más alloñada. Esto último ye mester en teatros onde, como n'esti, toles llocalidaes han ser de la mesma categoría, esto ye, onde nun ye almitible un anfiteatru altísimu y alloñáu de la escena pa espectadores de segunda categoría. N'esti, la distancia dende la última llocalidá al centru de la embocadura (nel suelu), ye de 30 m., y hasta’l fondu de la escena de 41 m. que s'averen muncho al máximu almitible en teatros d'esta clase, y riquen, como s'esplicó yá pa la Ilesia, un arreglu especial de parés y techos pa que'l soníu llegue bien, pues eses midides perpasen del alcance normal de la voz emplegada ensin resonadores.

Nun pudiendo aumentar el llargor de la sala por estes razones, la so capacidá llógrase, como ye costume en teatros, aumentando'l so anchor, solución que sicasí nun ye tan bona pal cine, pues apurre dellos puntos de vista dende onde la pantalla apaez demasiáo oblicua. Nesti casu, son poques les llocalidaes llaterales estremes defectuoses, pues l'anchor nun resultó escesivu.

La capacidá de la sala ye la vien darréu: nel patiu de butaques hai 1046 qu'ocupen una superficie de 606,48 m2, a razón de 0,58 m2 por asientu, incluyíos pasiellos. Esta ye la midida avezada, cuando nun apremia demasiáu la estrechura del sitiu. Resulta asina ún de los patios de butaques mayores d'España, con una capacidá mayor que'l doble del Teatru Real de Madrid. Esto ye preciso pa que los 1000 alumnos y los sos profesores puedan sentase xuntos y nes mesmes condiciones. Nos palcos principales pueden sentase en total 150 persones y nos palcos altos 72, calculando estes llocalidaes ensin estrechures. L'anfiteatru tien 386 asientos, asina que'l total de llocalidaes altes ye de 608. Sumaes estes a les 1046 butaques, hai en total pal teatru 1654 llocalidaes, toes elles de bona clase.”

Más palantre, Moya escribe la siguiente Nota sobre'l salón d'actos: 

"Esti edificiu ye, lo primero de too, una Sala d'Actos. Depués vien el so usu como Teatru o Cine. Les sos condiciones acústiques han ser les meyores, como les que rique un Teatru d'Ópera, con oxetu de que pueda oyese perfectamente dende cualesquier llocalidá al orador. Al consiguir esto, va quedar tamién consiguida la bona utilidá de la Sala pa representaciones teatrales y pa Música, con namás esta particularidá: pa oyer bien a un orador ye mester una reverberación mínima na Sala, que tien de dir aumentando en duración, conforme s’usen diversos instrumentos de música. Esti aumentu del tiempu de reverberación foi yá esperimentáu y estudiáu pa cada instrumentu dende hai munchos años. Poro, preséntase una incompatibilidá ente les condiciones de meyores pa oyer a un orador, y los meyores pa oyer bien a una orquesta de munchos profesores. En dellos casos apelóse al recursu de colgar cortines grueses en ciertos llugares calculaos primeramente cuando se trata d’oyer solo la voz, pues estes absuerben soníu y amenorguen el tiempu de reverberación, y quitales cuando se trata de música. Equí fízose un cálculu previu a base d’un tiempu de reverberación bastante curtiu, bonu pa la voz, pero non tan curtiu que torgue oyer la música, na que, pa que nun se desvirtúen les notes, han dir estes acompañaes de los sos harmónicos, que se pierden en sales de muncha absorción, que son les llamaes “sordes”.

Pa consiguir esti fin fíxose la bóveda de la sala dafechu reflectora, asina como los techos allugaos so los palcos y l'anfiteatru. La paré de fondu, que ye curva, fízose dafechu absorbente, y les llaterales, rectes, proyectáronse con faxes alternaes absorbentes, que son de corchu como na Ilesia, y reflectores, de piedra y cristal. Respective a la capacidá y a la forma escoyíes, tratóse aparte nes notes sobre les dimensiones del edificiu. Ellí esplicóse cómo, al tratase d'un patiu de butaques de dimensiones estraordinaries, dióse-y la forma avezada en grandes sales modernes d'espectáculos, anches y de poco fondu, cola fin de nun alloñar a los últimos espectadores a distancies qu’entorpezan la visión y audición. Tamién se dixo qu'esto nun ye lo meyor pa un cine, pues los asientos demasiao llaterales tienen una visión de la pantalla mui oblicua, y polo tanto deforme. Equí solo se presenta esti casu en bien poques llocalidaes. Convién repitir equí que s'entamó'l Salón cola cuenta de que los 1000 alumnos y los sos profesores ocupen el patiu de butaques, en cuantes que les persones convidaes o antiguos alumnos tienen pal so usu los palcos y l'anfiteatru, polo que nun se pudo facer esti, como davezu se fai, pa ser un llugar de menos categoría que'l restu y con peores condiciones. A lo contrario, equí trazóse de forma que tenga toles comodidaes, y polo tanto nun s'aprovechó demasiao la so superficie, nin s'estendió esta descomanadamente, pues saldríase de la llende marcada pa les distancies de bona visión y audición.

Los estragales, escaleres y salones qu'acompañen esta sala son abondo grandes nel proyectu,y esto fízose asina porque ha ser el llugar de recepción pa tou esti gran conxuntu, de mou y manera que'l balcón sobre'l pórticu d'entrada va ser el llugar pa la presidencia de los actos que se celebren na Plaza central. Los salones que dan pa esti balcón y los allegaos van constituyir el llugar apropiáu pa recepciones, polo que se pensó la so decoración a base d'obres d'arte moderno, cuntando pa ello con que van collaborar nesta obra, como na Ilesia, los meyores pintores y escultores.

L'escenariu ye mayor qu'en casi tolos Teatros de Madrid, polo que va dexar un bon movimientu de decoraos de ser mester. Nun se fizo foxu col sistema d'elevadores, que ye mui caru y poco afayadizu pa esti casu, pero trazáronse ales llaterales nel escenariu, que pueden valir pal cambéu de decoraos per rodamientu, sistema bien modernu, anguaño mui emplegáu en teatros estranxeros, que permiten con gran comodidá tener trés decoraos preparaos al empar: ún central na escena, y dos nes ales, colgaos de carriles que percuerren tresversalmente el conxuntu. Los decoraos yá utilizaos llevántense a los telares, o cuérrense pa un llau, según los casos. Nun se fizo agora esta cenciella maquinaria, por nun considerar necesario que s'instale dende'l principiu, pero la obra de fábrica trazóse cola cuenta de que pueda facese cuando convenga.

Tocantes a les midides pa en casu de quema, adoptáronse les vixentes no que se refier al telón metálicu, disposición de la cabina de proyección, accesos, escaleres, salíes y demás partes.

Nel escenariu incluyóse como obra de fábrica una especie d'ábside cubiertu con media cúpula. El so oxetu ye consiguir de manera pereconómica lo equivalente a la Cúpula Fortuny, y amás incombustible y colos únicos inconvenientes de riquir un escenariu de nueva planta, que ye'l nuesu casu, y que nun sea movible, lo que se vio nun ser inconveniente na realidá, de constituyise nel llugar afayadizu y trazando los decoraos teniendo en cuenta la so posición.

La sala tien la particularidá de tener lluz natural, al paecenos poco razonable zarrar por entero a la lluz esterior una sala que se va emplegar poques vegaes de nueche. Cuando nella se quiera proyectar cine pel día va bastar correr les cortines de zarru herméticu que se van colocar en tolos güecos; esti modelu ye agora enforma conocíu por tenese emplegao perdayuri na guerra anterior.”